Langzaam begin ik mijn lichaam steeds meer te ontrafelen. Met de nadruk op langzaam, want innerlijk werk bleef zich telkens naar de voorgrond duwen de afgelopen jaren. Iets met trauma’s verwerken en heling.. misschien schrijf ik daar later nog wat over, maar op dit moment kan ik nog niet de juiste woorden ervoor vinden om dat proces en bijbehorende inzichten te beschrijven. Dat mag eerst nog meer in mijn lijf zakken.
Hoe dan ook, fysiek gezien heb ik nog een lange weg te gaan. Mensen schrikken daar nog wel eens van als ik dat zeg. “Maar als jij nog een lange weg te gaan heb, hoe lang is mijn weg dan wel niet?!” Het ligt er maar net aan hoe je dit bekijkt.
Ik heb mijn fysieke werk net zo omarmd als mijn innerlijk werk. Van het laatste zijn we het eigenlijk altijd wel met elkaar eens dat dat een leven lang mag duren. Waarom dan niet voor je fysieke werk?
Soms mag je gewoon eens een stap terug doen en even heel diep buigen voor het proces waar je in zit. Zodat je daarna met een gestrekte rug en nieuw herwonnen kracht het volgende proces aan kunt gaan.